Oprecht durf ik wel te zeggen dat vele van jullie het tv-programma De Augurkenkoning kijken. Is het niet omdat je het zelf leuk vindt, is het wel omdat je toch met een schuinoog meekijkt omdat je partner het kijkt. Kortom, iedereen kent het bedrijf Kesbeke wel.

Over Kesbeke
Vanuit een keldertje aan het Waterlooplein in Amsterdam begon Charles Kesbeke, de naamgever van het familiebedrijf, net na de oorlog z’n inleggerij. Alles wat in ’t zuur kon, ging ook in het zuur: rolmopsen, leverworst, mosselen, haring in pekel, panharing en… augurken en uien. Kesbeke wordt sinds 1999 geleid door Oos, de derde generatie Kesbeke. De vierde generatie draait op dit moment volop mee, om straks het roer over te kunnen nemen. Het bedrijf gaat echt van generatie op generatie over en dat is prachtig om te zien.

Transport is er altijd
Wat de meeste zich wel afvragen, uiteraard zij met het ‘transport-gen’, is hoe alles in de winkel terecht komt? Het leuke is, dat het transport bij Kesbeke geheel in eigen beheer is. Hiervoor hebben zij twee prachtige DAF’s. En Alex Hulsman (45) is hier de vaste chauffeur. Twee wagens, één vaste chauffeur, ik kom er later op terug.

Na wat getwijfel heb ik toch de ‘stoute schoenen aangetrokken’ en via socials contact gezocht. Ik was blij verrast een positieve reactie terug te ontvangen en binnen no time hadden we groen licht en dus een afspraak.

Van kinds af aan
Naast koffie zit er diesel in het bloed van Alex. Hij is een vrolijke man, die lekker eerlijk en nooit chagrijnig is. Hij vertelt: ”Als de wekker gaat, dan sta ik ook eigenlijk gelijk aan. Dat zit er misschien nog wel in vroeger, maar op zich is het ook lekker! Al werk ik met het zuur, de dag starten met een bak koffie is beter dan een glas azijn“. En dat klopt wel.

Alex lag figuurlijk nog in de Maxi-Cosi, of hij ging al met zijn vader mee in de vrachtwagen. Het is dus met de paplepel ingegoten. Niet alleen zijn vader was vrachtwagenchauffeur, maar ook zijn oom en neef waren chauffeur van beroep. Inmiddels rijdt Alex zo’n 20 jaar op de vrachtwagen, waarvan alweer twee jaar bij Kesbeke. En dat rijden doet hij met veel plezier. Via een vriend is hij bij Kesbeke terechtgekomen. Kort na de sollicitatie kon hij beginnen. Alex doet veel zelf, van het plannen tot het laden. In de drukte van het o.a. het oogstseizoen, kan Alex zich niet in tweeën splitsen. Dan komt er een zelfstandige chauffeur bij, die de tweede wagen rijdt.

Er is wel het één en ander veranderd
In de jaren dat Alex rijdt, is er wel het één en ander veranderd ten opzichte van vroeger. Niet alleen het rijden onderweg, want de wagens zijn natuurlijk verbeterd. Maar óók de mensen onderweg. “Het is een stuk drukker geworden. Als medeweggebruikers even moeten wachten, omdat er geen plek is om te lossen en ik genoodzaakt ben om op de weg te staan, dan lijkt soms de wereld te vergaan”, zegt Alex. “Dat is toch erg? En dan het mobieltjesgedrag. Ik ga niet ontkennen dat ik nooit op dat ding kijk. Maar hoe dan ook, je moet altijd blijven opletten. Oók in de file. En als ik vind dat het niet kan, dan gaat dat ding aan de kant. Wie mij nodig heeft, kan mij altijd bellen. Ook in de werktijden is wel wat veranderd. Vroeger was het op tijd weg en weer enigszins op tijd thuis. Nu ben ik op z’n vroegst om 18.00 uur op de zaak. Dat was wel even een omschakeling, maar ook dat went.“

Veranderd door het programma?
Als ik het tv-programma kijk, dan zie ik Alex als een harde werker. Recht door zee, altijd vrolijk en  gewoon zichzelf. Ik ben benieuwd hoe hij de opnames en alles eromheen ervaart? Het is toch niet niks, als er een cameraploeg met je meegaat. Alex moet er om lachen en vertelt: “Er wordt vooraf gezegd wat er gaat gebeuren, daar stel jij je op in. En een enkele negatieve reactie achteraf, zal er altijd zijn. Daar maak ik mij niet druk om, dat kost negatieve energie en die tijd besteed ik liever aan iets anders. De meeste reacties zijn positief en hartstikke leuk. Onderweg wordt er veel geknipperd door medechauffeurs. Ik maak ook weleens mee dat mensen achter mij aanrijden om een foto te maken. Dan vraag ik mij af wat me overkomt? Maar het is positief en maakt mijn dag een stuk leuker. Maar, je zult mij niet naast mijn schoenen zien lopen. Ik houd niet van natte voeten, hahaha.

Tot slot 
We kunnen nog wel uren met elkaar kletsen, maar het werk gaat ondertussen gewoon door. Hoe gezellig het ook is, onze wegen gaan toch scheiden. Ik zeg: “Dankjewel Alex, voor jouw tijd en enorme bonk positieve energie! Ik vond het super gezellig”.