In mei 2023 kwam de reportage over Arjan en zijn vader Ap online uit. Omdat er in de tussentijd veel veranderd is, zocht ik contact met Arjan. Hoe is het nu met hem? Is hij in voor de ‘Hoe is het nu met…’ reportage? Arjan reageert direct enthousiast, hij vindt het leuk dat ik aan hem denk. Hij is op dat moment op vakantie, maar daarna hebben we contact, is het idee. Het liep even wat anders, ik kreeg het op mijn werk wat drukker en voor ik het wist, zaten we alweer in het nieuwe jaar. Dus ik stuurde opnieuw een berichtje en Arjan was nog steeds positief. Ook hij had het druk met werk, dus was het er bij ingeschoten. Zo hadden we, op een mistige doordeweekse dag, als nog contact.

Veel veranderd de afgelopen periode
In de bijna twee jaar tijd is er veel veranderd. Toen ik zo’n twee jaar geleden bij hun op bezoek was, waren zij een V.o.F. En had ik toen niet kunnen bedenken, wat er zou gebeuren. Arjan neemt de tijd om mij bij te praten, hij staat toch stil op locatie. “We zijn een échte chauffeursfamilie, maar zoals je al voorbij hebt zien komen, is het bedrijf er niet meer”, vertelt hij.

“Dat deed best pijn en als ik eerlijk ben, nu nog steeds. Voor mijn gevoel is het ook maar net klaar, als je begrijpt wat ik bedoel. Zoals je toen wel wist, zat mijn vader met een aantal dingen. Maar hij had zich voorgenomen, om ook nog bepaalde doelen te halen. Eén daarvan, was dat hij 50 jaar op de weg zou rijden. Dat heeft hij gehaald, maar daarna was het wel klaar. Ik wist wel dat hij dat bedacht had, maar het doet me wel iets. En het heeft mij ook doen beseffen, dat hoezeer ik ook van rijden houd, ik mij afvraag of ik het volhoud als kleine ZZP-er? Tegenover al die grote transportbedrijven? Ga ik dan niet kapot van de stress? Dat is niet goed voor een mens! En zo ben ik eerst met pa in gesprek gegaan, die aangaf dat ik moest doen wat ik zelf wilde. En zo kwam ik dus hier terecht. Het is een mooi bedrijf en ik zit hier goed op mijn plek”.

Dat zijn geen kleine dingen, hoe voel jij je er nu bij?
“Tja, de woorden van pa waren wel fijn, maar ook confronterend”, aldus een even iets stillere Arjan. Maar hij herpakt zich en gaat door: “Het maakte ‘t wel iets makkelijker, om de switch te maken. Lang verhaal kort, het werd bekend gemaakt in de familie en bij mij viel figuurlijk 30 kilo van mijn schouders af. Maar dan komt het andere geregel: de verkoop van de wagens, de trailer en veel standaard zaken die je achteraf pas beseft. De verkoop was toch wel even een dingetje. Je levert de wagen in, de sleutels, dan is het écht een einde van het tijdperk. Liefde voor het rijden zat en zit nog steeds diep. Er is een stukje geschiedenis ontstaan waar ik wel trots op ben. Laten we dat vooral niet vergeten”.

Heb je spijt? Of zeg je, nee totaal niet?
“Kijk, Jantine, er is een boek gesloten, maar er gaat ergens ander weer een nieuw boek open. Dat heb ik bij mijn huidige werkgever Van der Most Transport gevonden. Zoals ik al zei, ik heb het er met mijn vader overgehad en die was ook al enthousiast over het bedrijf. Bij Van der Most hebben ze mooi spul en gaan ze, net als wij altijd deden, er zorgvuldig mee om. Iedereen kan weleens iets overkomen, maar als je eerlijk bent dan is het op kantoor ook een stukje makkelijk. Laatst had ik zelf schade, dat heb ik netjes gemeld. En voor ik het wist, was het opgelost. Dat is een prettig gevoel”.

“Ik ben hier als springer begonnen, maar als het goed is blijft deze wagen die ik nu rijd, voorlopig mijn vaste wagen. Dus het’ poetsvirus’ is al wel een beetje meer naar boven gekomen. Het is tenslotte mijn werkplek. En het moet gewoon netjes zijn. Je bent ook het visitekaartje van het bedrijf, nietwaar?“

Dat klinkt als: Je positieve ‘vibe’ is terug
Arjan is even een paar tellen stil en zegt dan: ”Ja, eigenlijk kan je het wel zo zeggen. Het vrolijke rijden is weer terug. Het klinkt misschien raar, maar ik geniet weer en heb weer rust!. En dat is in het begin wel even wennen geweest, maar nu is het eigenlijk ook wel weer heerlijk. Mijn vrouw zei laatst nog dat ik weer de ‘oude’ aan het worden ben. Dat was een duidelijke boodschap”.

De weekenden zijn dus weer voor de hobby?
“Hobby, zeg je? Mag ik dan de vrouw plagen en de hond uitlaten?”, lacht Arjan. Om daarna serieus door te gaan: Ik moet nog een aantal dingen leren los te laten. Voorheen was het weekend echt helemaal voor het werk. En moesten we er goed omheen plannen. Nu kunnen we weleens spontaan iets gaan doen. En dat is ook leuk. En je weet toch zelf, er gaat niets boven een dag glimlachend startten en glimlachend eindigen”.

Tot slot: Hoe vind je mijn uitnodiging voor de terugblik?
Arjan grinnikt eerst en zegt: “Zoals ik vanaf begin af aan zei, is het superleuk dat je contact met mij opnam. En dat je op die manier blijft werken. Maar ook dat je eerlijk aangeeft, mijn eigen werk gaat voor. Dus daar kom je ook je afspraken na en vervolgens ben je er ook voor de chauffeurs en chauffeuses. En dat zeg ik je eerlijk, dat vind ik tof! Al kan ik niet altijd alles online volgen, doe je ding en blijf jezelf”. En met deze wijze woorden, sluiten wij ons gesprek af.

foto’s : Arjan Herms