Het is via een eerder geplaatste oproep via de socials dat Paul een bericht stuurt.  Hij volgde mij al een tijdje op de kanalen en dacht nu is de kans om eens te contacten! Er was telefonisch contact en het was zo gezellig dat we zeiden, dit kan niet anders dan dat ik naar Paul toe moest! En zo geschiedde dat ik op een warme doordeweekse dag in de auto naar het mooie Ammerzoden ging.

Warm welkom
Een mooie strakke lucht, volop zon. En wat vooral opvalt, is de rust in Ammerzoden. Kortom, een mooie omgeving. Ik zat al helemaal in mijn hoofd ideeën uit te werken om als het kon daar dan met de vrachtwagen heen te gaan voor de foto’s. Ja, je bent er toch mee bezig. Aangekomen op de afgesproken locatie doet een glimlachende Paul Breijaert (42) open en heet mij welkom. Zijn vrouw Susan en dochter Mila zijn er ook en ik schuif aan tafel.  Voor ik het weet staat er al een bak koffie voor de neus en steekt Paul van wal.

Hoe het is begonnen
Het is niet zo dat Paul al op jonge leeftijd direct wist wat hij wilde worden. ”Ik zal je maar gelijk vertellen, ik heb er 37 jaar over gedaan om er achter te komen wat ik écht leuk vond. Vroeger was ik al wel van meer praktijk dan theorie, maar ja, vindt het maar eens. Ik ben gestart met de filmopleiding (MBO Niveau) en heb daar echt wel een leuke tijd gehad en veel geleerd. Dat neem ik soms nog weleens mee. In o.a. de stageperiodes en werkzaamheden daar, heb ik veel mogen zien. Maar het is wel in die periode dat ik dacht, die vrachtwagens zijn eigenlijk best wel interessant! Maar ja, een rijbewijs halen is natuurlijk niet gratis. En dus volgden er veel werkuren en uiteindelijk had ik het voor elkaar… mijn vrachtwagerijbewijs. Helaas was er toen niet veel werk in het transport en ben ik elders gaan werken. Met de gedachten, als het kan dan ga ik de transportwereld in.“

Je bent jong en je wilt wat
Veel dingen weten de meeste chauffeurs altijd nog wel. Iets wat ze bijvoorbeeld nooit zullen vergeten voor de rest van hun leven, is hun eerste auto. En hun eerste rit. Als ik daar naar vraag glimlacht Paul en twinkelen zijn ogen. “Mijn eerste eigen auto, daar heb ik een foto van boven staan. Toevallig kwam ik deze onlangs nog op het internet tegen, hij rijdt nog steeds. Leuk om te zien. De eerste rit die ik ooit mocht doen, was wel met een “kleine“ pauze. Hahaha, want echt direct naar het buitenland mocht ik niet, ik had nog geen ‘meters’ gemaakt. Maar wat was ik trots op mijn eerste buitenlandrit! Ik reed naar Duitsland. En het lijkt misschien niet ver, maar het is je eerste rit over de grens en dus buitenland! Daarna besefte ik, dat rijden echt leuk is. Maar het moest anders kunnen dan in loondienst en zo ontstond het idee om als ZZP-er te gaan starten.”

Alles was gehaald en dus moest er een auto komen want uiteindelijk wil je toch wel eigen materiaal hebben, aldus Paul. Daar had hij goed over nagedacht, want na wat zoekwerk kwam hij uit bij een Scania R500  4×2 uit 2007. Gekocht van Bert van Egten i.c.m. een Schmitz koeloplegger combinatie  en zo kon hij gaan rijden.

Soms verander je
Ook al ging het heel wat jaren goed, toch stopte Paul als ZZP-er. In 2016 ging hij weer in loondienst en dacht zo aan de gang te blijven. Beetje binnen werken, het zou vast wel goed gaan. In 2018 kwam Susan om de hoek kijken. En die had gezegd nooit meer een relatie met een vrachtwagenchauffeur te beginnen. Er wordt gegrinnikt. “In 2020 begon het toch weer te kriebelen, maar ja geluk in de liefde is ook belangrijk. Dus moest ik toch wel even goed nadenken. En nadat wij heel goed hadden gepraat, kreeg ik ‘toestemming’ en konden de stappen weer gezet worden. Zo is dan uiteindelijk BREHO ontstaan. En ja, dat is een combinatie van onze achternamen”, aldus een trotse Paul. Trots op zijn werk, zijn gezin en zijn team. Want alleen met elkaar, kom je verder.

Klein wereldje, ons kent ons
Het is in juni 2020 dat Paul zich verhuurt in de wereld van de verkeerstechniek. Op dat moment had hij er weinig benul van. Maar dacht, dommer kan ik er niet van worden En zo is daar de liefde voor verkeerstechniek ontstaan. Het nachtwerk beviel goed. In 2022 schafte hij een wagen aan (die grijze Scania) en kon ook nog andere werkzaamheden uitvoeren. Maar dat liet hij over aan zijn zwager Remco, zelf bleef hij in de calamiteitenverhuur. Echter, dat stopte, maar Paul had allang gezien dat hij dat zelf ook wel kon. Aan ‘botsers’ was sowieso een tekort en dus schafte hij er in 2023 zelf één aan. De andere wagen reed toch wel. De nieuwe ‘botser’ was klaar (de witte, in dit geval ) en Paul schakelde het oude netwerk in. Voor hij het wist, was deze al volgeboekt. Toen kwam hij op het idee de grijze om te bouwen. En voor hij het wist, was deze ook weer volgeboekt. Paul levert deze service op veel plekken in Nederland. Het is misschien een klein wereldje, maar als je goede service verleent en eerlijk bent, werpt dat wel zijn vruchten af.

Ergernissen onderweg
Paul is erg vrolijk en dus vraag ik mij af, of hij nooit chagrijnig is tijdens het werk? Dan gaat zijn gezicht op serieus en zegt: ”Het werk is echt prachtig, dat had ik jaren eerder moeten doen. Maar waar ik mij weleens aan kan ergeren, is hoe mensen zijn. Bijvoorbeeld door de rode kruisen te blijven rijden. Die bekeuringen kunnen mij niet hoog genoeg worden! Mensen zijn gewoontedieren en als het even anders gaat omdat er misschien iets is gebeurd onderweg, zijn ze van slag. Dan negeren ze een afzetting. Of er komt wat lomps uit hun mond. En ja, dan tel ik tot honderd, al dan niet duizend. Wat je soms naar je hoofd geslingerd krijgt, is niet normaal. Van mij mag er meer politiecontrole tijdens afsluitingen zijn”.

Groeien of toch niet?
Er is veel gebeurd en soms moet je een stap wagen, aldus een zelfverzekerde Paul. “Als ondernemer maak je soms fouten. Maar als je er van leert en kan groeien, is het top. Als je er niet over nadenkt en dus niet van leert, is het een ander verhaal. Maar goed, ik zal je alvast verklappen dan er nog een ‘botser’ bijkomt. En dat komt vast allemaal goed”. En er is nog meer nieuws. Want er is ook een nieuw pand gehuurd en vandaag is de sleuteloverdracht. En daar mag ik bij zijn!

Ik maak daar graag tijd voor en zo rijden we met z’n allen naar het nieuwe pand. Wat een gave omgeving hier. De sleuteloverdracht heeft plaats gevonden en de ‘botsers’ staan klaar om naar binnen te gaan. Leuk en bijzonder om zulke speciale momenten mee te mogen maken. Paul vertelt tot slot: ”Ik heb nog dromen genoeg en wel honderden plannen. Misschien zijn er vijf te realiseren, twee die uitgewerkt worden en misschien wordt er maar eentje werkelijkheid. Maar als je niet meer durft te dromen, dan moet je er mee stoppen.” En gelijk heeft hij!

Het is tijd om gedag te zeggen, dan kunne zij nog even lekker van hun nieuwe stap genieten. Paul en Susan, enorm bedankt voor de gastvrijheid en gezelligheid. Het was een geslaagde dag,

Jantine