Hoewel Patrick (45) en ik al een tijdje via Facebook bevriend zijn, was het er nog niet van gekomen om een keer in het echt af te spreken. Tot we elkaar tegenkwamen op het jaarlijkse truckfeest van de Veenendaalse Truckersvereniging. We raakte in gesprek en besloten een reportage te gaan maken. Ineens zag ik dat zijn zoon ook op de vrachtwagen rijdt, dus stelde voor een gezamenlijke reportage te maken. Patrick was direct enthousiast, we maakten een afspraak en zo reed ik op een zaterdag naar Barneveld.

Twee verschillende bedrijven
Patrick is van huis uit opgegroeid met transport. Het was dus voor hem geen moeilijke beslissing, ook hij ging die kant op. Op de leeftijd van 18 jaar en 7 maanden had hij alle benodigde papieren gehaald en was op de grote baan te vinden. Hij heeft altijd stukgoed gereden, zo ook bij Kooltrans. Behalve rijden poets hij de wagen ook, want het visitekaartje van het bedrijf moet er netjes bij staan.

Zoon Rowan (23) wist ook al op jonge leeftijd dat hij chauffeur zou gaan worden. “Toen ik 5 jaar oud was, zei ik al dat ik chauffeur zou worden”, vertelt hij. “Uiteraard komt dat doordat mijn vader de diesel bij mij heeft doen opbloeien. Geen dag spijt van”. Rowan heeft inmiddels alweer zes jaar een relatie met Karlijn en zij accepteert gelukkig de passie van Rowan. “Het is niet altijd makkelijk, maar haar naam staat niet voor niets op de auto,” grapt hij. Rowan liep stage bij Jonker & Schut, maar op een gegeven moment kwam VDB om de hoek kijken. Daar maakte hij zijn stage af en had het er goed naar zijn zin. Zo behaalde hij er ook zijn rijbewijzen en inmiddels rijdt hij er al weer heel veel kilometers voor.

Patrick rijdt op een Scania S450 die hij onlangs bij Kooltrans in ontvangst mocht nemen. Hij straalt als hij het over de auto heeft, is er écht blij. Rowan mag rijden op een Volvo FH5 460 Combi. Hij vertelt “Vroeger zeiden ze op school, dat je met uit het raam kijken geen geld kon verdienen. Nou (hij kijkt ondertussen schuin naar de truck) dat is toch wel aardig gelukt.” Vader Patrick valt hem bij en zegt met een trotse glimlach op de mond “Ja, daar ben ik nou écht trots op Jantine! Hij zet door en doet het wel.”

“Vrachtwagenchauffeurs zijn de padvinders van de weg”
Zowel Patrick als Rowan kunnen zich vinden in deze uitspraak. Patrick zegt “De ene dag ben je het mannetje en kan je niets verkeerd doen, maar zodra er ook maar iets gebeurd dan ben je de pineut! Er is veel veranderd ten opzichte van vroeger, toen waren de mensen socialer. Maar tegenwoordig is iedereen helaas steeds meer op zichzelf. Minder hulpvaardig, begrijp je wel? Het kost helemaal niet zoveel moeite om elkaar even te helpen, maar ja zo denkt niet iedereen er over. Helaas.“

Rowan gaat hier ook op in. “Tja, kijk bijvoorbeeld naar de truckrun die hier onlangs plaatsvond. Het is super om te mogen rijden en je bezorgt de mensen een fantastische dag. Iedereen staat vrolijk aan de kant van de weg te zwaaien. Helaas blijven ze niet zo enthousiast, want als ze daarna weer eens moeten wachten, is de stemming gelijk omgeslagen. Dat is zo jammer, maar het is niet anders. We genieten daarom maar meer van de positieve momenten.”

Bij voorkeur ’s nachts
Omdat Rowan voor de vleesindustrie rijdt, werkt hij ’s nachts. En dat heeft zo z’n voordelen.  Je hebt geen stress van te haaks afslaande automobilisten, heerlijk vindt hij dat. “En geen file, je kan lekker volgas blijven rijden” haakt Patrick er op in. “Als het kan, rijd ik ook het liefst in de nacht. Dat is soms even omschakelen, maar het werkt zo veel lekkerder voor je kilometers die je wil maken. Dan geniet je van de charme van het vak!”

Rowan voegt nog toe: “Als je telkens in de nacht dezelfde route rijdt, dan ken je die wel op je duimpje. Maar als je er dan eens plots bij daglicht komt, ziet het er allemaal heel anders uit. Dat is echt grappig!”

Onderweg maar niet alleen
Tijdens het gesprek constateer ik dat Patrick trots is op zijn vak en ook op zijn zoon. Hoe die het allemaal doet, wat Rowan allemaal heeft bereikt. Rowan is daar zelf ook trots op, maar realiseert zich terdege dat hij dit niet alleen aan zijn eigen doorzettingsvermogen te danken heeft. Want ook de steun van zijn vader was hierin van belang. Wat mooi, die hechte band tussen die twee!

Tijdens het maken van de foto’s hebben de mannen aan een half woord genoeg. Een knik en even grinniken, dan is het gepiept. Zelf maken ze nog wat extra foto’s, want zo vaak zijn ze niet samen met de wagens erbij op pad. Ik heb ondertussen mijn ding gedaan en als iedereen gereed is, keren we terug naar Barneveld. Op de zaak praten we nog even na, maar ook dan scheiden onze wegen.

Patrick en Rowan, bedankt voor deze dag. Het was leuk om met jullie nader kennis te maken. En prachtig dat ik dit mooie verhaal mocht vast leggen,

Jantine